Waarom Esther Goedvolk, toen al even de vijftig gepasseerd, besloot dj te worden? Omdat ze na botkanker, een heftige operatie en zware periode van revalidatie 'gewoon' zin had om te doen wat ze echt leuk vindt. Elk weekend, soms midden in de nacht, bespeelt ze nu de dansvloer. "Als die vol staat en de mensen zijn blij, dan ben ik het ook."

"Vorige maand draaide ik voor het eerst op een bruiloft. My God, wat was ik zenuwachtig. Als zo'n bruidspaar over twintig jaar uit elkaar gaat, wil je toch niet dat ze denken: de ellende begon al met die kut dj!" 

Ze lacht er hard om, maar meent het wel. "Wat ik doe voor een zaal moet kloppen. Altijd, maar zeker op een bruiloft, die mensen zich voor altijd herinneren."  

De toon is gezet. Esther praat veel, lacht vaak en schakelt snel. Van een grap naar een peinzende blik, binnen een paar seconden. 

Schakelen, daar werd ze door het leven ook wel toe gedwongen. Was ze het ene moment nog een actieve, ondernemende veertiger, het volgende verging ze van de pijn en kwam de diagnose kanker. Na een zware operatie zat ze tijdelijk in een rolstoel. Maar nu is ze Je Moeder en timmert ze hard aan de weg in het Amsterdamse nachtleven. "Vooral hiphop, r&b, Afrobeat draai ik. Maar ABBA soms ook. En ik ben best goed, maar kan nog veel beter."   

In haar jonge jaren was Esther ook al een tijdje dj. "Ik was een jaar of 18, toen ik gevraagd werd te draaien in Over De brug, een club in Gouda die niet meer bestaat. Alternatieve tent was het." 

Die allereerste keer als koningin van het vinyl, ze weet het nog goed. "Ik had zes A4’tjes bij me, waar ik alle liedjes had opgeschreven die ik ging draaien. Geweldig was het. De draaitafels stonden heel hoog, met goed zicht op het hele publiek. Hoe vaker ik daar mocht draaien, hoe beter ik dat publiek ook leerde kennen. Ik vond het toen al mooi, hoe je als dj een avond kan maken of breken. Maken het liefst natuurlijk." 

Toch houdt ze het na een jaar of twee weer voor gezien. "Ik verdiende met een avond draaien vijftien consumptiebonnen. Ik had niet het idee dat ik er mijn carrière van kon maken." Weer rolt haar lach door het restaurant op de achttiende verdieping van de A'DAM-Toren, met prachtig uitzicht op het IJ. 

Die plek koos ze uit om haar verhaal te vertellen. En hij past bij haar, bij DJ Je Moeder. Grote muziekbedrijven zoals ID&T hebben er hun kantoor, maar ook kleinere ondernemers uit het wereldje hebben er een plek. En er zit een nachtclub, waar Esther al twee keer mocht draaien. 

Zoals ze erbij zit aan een tafeltje in het hippe restaurant, zie je het haar zo doen. Broekpak met strepen; oranje, wit, zwart, bruin. Halflang blond haar, beetje make-up, hippe oorbellen en een gouden ketting met een vulva-hanger. Weer lachend: "Geen statement hoor. Gewoon een kutketting. De vroegere tekenlerares van m’n dochter maakt ze, nu een internationale kunstenares." 

Esther leunt tegen haar stoel. "Ik zit graag een beetje achterover." Dat komt, legt ze uit, omdat ze nog best vaak rugpijn heeft. Overgehouden aan toen ze ziek was. Want hartstikke ziek was ze. "Maar alsjeblieft, vijf zinnen in je verhaal over die ellende en de rest over DJ je Moeder, oké?" Die lach weer. Maar direct serieus erachteraan: "Nee, ik snap dat je dat niet kan beloven. Het is waar ik vandaan kom. Het heeft me ook veel gebracht." 

Terug naar 2012 dus. Het hoofdstuk 'actieve ondernemende veertiger' is in volle gang. Esther is dan 47, om precies te zijn. Vrijwilligerscoördinator op filmfestival IDFA, medewerker bij Emma TV in het Emma Kinderziekenhuis, haakworkshops met de titel 'Beyond Pannelap'; het staat dan allemaal al op haar CV.  

"Toen ik ziek werd, deed ik het office management bij een IT-bedrijf. Een horrorbaan eigenlijk, saai. Ik had net iets nieuws gevonden. Maar op de dag dat ik daar zou beginnen, had ik een MRI-scan." 

Esther heeft dan al een tijdje heel veel pijn in haar onderrug. Op een dag zakt ze tijdens het traplopen door haar benen. "Eerst werd aan ischias gedacht, zenuwpijn. Later wisten de artsen het gewoon niet. Dat kwam ook omdat de tumor die ik bleek te hebben, vooral voor mannen van boven de zestig was. Niet voor vrouwen van mijn leeftijd." 

Die tumor zit in een wervel in haar onderrug, botkanker dus. "Het kan ook uitgezaaid zijn naar je longen, kreeg ik te horen. Maar dat was gelukkig niet zo."

Het kankergezwel moet er wel uit, met wervel en al. "Het zou een operatie zijn van een uur of zes. Maar ik werd na 22 uur pas wakker, met een titanium cage in m’n rug." Het kooitje met schroeven houdt de boel op z’n plek. "De wervel boven die met de tumor was gebroken en ik had vijf liter bloed verloren." 

Na de operatie volgt nog een flinke tegenvaller, de cage verschuift. "Je wilt niet weten hoeveel pijn ik had." De consequentie: "Ik moest twee maanden plat. Echt plat, niet naar de wc, niks. Ik lag in mijn zoons kamer, een ruimte van een paar vierkante meter." 

Of ze zich afvroeg hoe haar leven er uit zou gaan zien, als ze beter was? "Nee. Als je daar zo ligt al die tijd, helemaal niks kan, dan is er verder voor je gevoel ook niet zo veel meer buiten die kamer." 

Na de absolute bedrust komt de revalidatie. "Ik kon maximaal dertig seconden staan, ondersteund door twee mensen." Beetje bij beetje wint ze terrein terug, maar echt herstel blijft uit. "Ik had heel veel pijn. Achteraf wilde ik te snel, deed ik te veel. Daar verneukte ik mezelf mee." 

Nu even geen lach: "Ik heb me heel lang heel zielig gevoeld. Pijn neemt je over. Ik gebruikte ook veel zware pijnstillers, Oxycodon. Ik leefde in een waas. Ik was de huisheks, was geen leuk iemand voor de kinderen en mijn man." 

Dat was ze. Wie ze nu is? Ze straalt, een glimlach van oor tot oor: "DJ Je Moeder!" 

Vier jaar na haar operatie, in 2017, komt Esther in het Danspaleis terecht. "Een disco voor ouderen. Voor mij was het een soort revalidatie. Ik zag daar jonge jongens dj’en en dacht: dat kan ik ook!" 

Voor haar 53ste verjaardag krijgt ze van haar man dj-lessen cadeau. "Ik had vroeger vooral vinyl gedraaid, platen. Maar nu wilde ik het leren met een usb-stick." 

Dat ze vijf jaar later elk weekend wel ergens een zaal op z’n kop zou zetten, had ze toen zelf ook nog niet bedacht. "Ik vond het vooral leuk, had er geen groter plan bij. Dat kwam later." 

Grijnzend staat ze op van haar stoel in het restaurant. "Ik móét je iets laten zien. Deze zijn nieuw. Gratis Boomerang-kaarten met mij erop. Die komen in de Amsterdamse horeca te liggen." 

Felgekleurde trui, handen aan de gouden koptelefoon, Je Moeder spat van het kaartje. Je kan haar uitknippen en de kaart dubbelvouwen. Dan staat ze parmantig op je bureau of schoorsteenmantel.  "Lachen, he?! Mijn man zei: she's everywhere." 

Vanzelf ging het niet, dj worden. "Als je op mijn leeftijd iets wilt, is het ingewikkelder. Je bent niet meer jong en veelbelovend. Ik mocht een dj-cursus bijvoorbeeld niet volgen, omdat ik boven de 25 was. Voor ouderen kreeg de school geen subsidie." 

Maar ze beet zich vast, vond plekken om te leren en podia om te draaien. "Op de 50PlusBeurs stond een dame van ver in de tachtig tijdens mijn silent disco met een koptelefoon op mee te zingen met 'Stayin' Alive'. En op een feestje bij een voetbalclub, zei een jongen van begin twintig: u laat de zaal wel trillen." Ze draait ook vaak in Disco Dolly, niet ver van haar huis. "Dan kan ik mooi op de fiets." 

Ze vindt het allemaal even leuk. "Als het maar klopt." En wanneer is dat dan? "Als de dansvloer vol staat met blije mensen. Dat klinkt wel heel simpel, he? Maar dat is wat het mooi maakt, positieve energie brengen. En technisch moet het natuurlijk ook kloppen, de nummers moeten goed achter elkaar passen. Daarin wil ik nog meer leren. Ik wil geen DJ Moeke zijn."

Want Je Moeder heeft ambities. "Nog meer optreden, dat wil ik. Een paar jaar geleden zei ik dat Lowlands mijn doel is. Maar toen had ik nog niet helemaal door wat het inhield, het is niet makkelijk. Eerst maar eens Amsterdam."

Wat haar drie kinderen, twintigers, er eigenlijk van vinden? Lachend: "Ze zijn latent trots. Maar het is wel apart voor ze, denk ik. Niet zoveel moeders doen dit. Ze hoeven er ook niet elke week bij te zijn. Al gaan ze weleens mee hoor, toen ik in Paradiso stond bijvoorbeeld. En mijn man, die steunt me. We zijn al 38 jaar samen, hij is wel wat gewend." 

In december wordt Esther 58, maar aan stoppen met draaien denkt ze nog niet. Sterker nog: ze begint net. Of ze doorgaat tot ze DJ Je Oma is? "Whatever. Als het dan nog steeds klopt wel. Als je achter de geraniums zit, gebeurt er niks." 

Gaan doen wat je leuk vindt, dat wil ze toch wel graag meegeven aan iedereen die haar verhaal leest. "Je hebt zelf de keuze tussen angst en vertrouwen. Als je over je angsten heen kijkt, kun je een leuk leven hebben. Ligt de wereld aan je voeten. Of klinkt dat heel dramatisch? Gewoon gaan met die banaan!"

Dat betekent trouwens niet, dat ze zelf nooit meer angsten heeft. "Ik heb nog altijd wel rugpijn. Soms na een nacht draaien, andere keren is het niet echt duidelijk waar het vandaan komt. Dan kan ik ineens in complete paniek raken, denk ik: waar ben ik mee bezig, kan ik dit eigenlijk wel blijven doen?" 

Ze kijkt naar buiten, vanaf achttien hoog over het water van het IJ. "Die paniek is wel een dingetje hoor. Wat ik doe als die angst opkomt? Ademhalen. En na een tijdje denk ik dan: fuck it. Ik blijf dit doen. Ik word er zo ontzettend blij van." 

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar hij of zij bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.

Altijd weten wat er speelt? Download de gratis RTL Nieuws-app en blijf op de hoogte.